Χρεοκοπία ή μνημόνιο; – Η προοπτική της ακίνητης περιουσίας

Πολύς λόγος γίνεται από διαφορετικές πλευρές σχετικά με τις επιλογές της Ελλάδας ανάμεσα στη συμμόρφωση στις επιταγές των δανειστών, που υποστηρίζει το πολιτικό και επιχειρηματικό κατεστημένο της χώρας, και την κήρυξης στάσης πληρωμών που ευαγγελίζεται η αριστερά.

Αναντίρρητο είναι ότι και στις δύο περιπτώσεις οι δυσκολίες για την Ελλάδα θα είναι μεγάλες. Η περίπτωση της συμμόρφωσης είναι αυτή που βιώνουμε τώρα. «Σφίξιμο», σε μια προσπάθεια να αποπληρώσουμε το δημόσιο χρέος μας. Το χρέος όμως, όπως έχουμε εξηγήσει παλαιότερα δεν αποπληρώνεται. Εφ’ όσον το σύνολο των χρημάτων στην οικονομία προέρχεται από δάνεια, η αποπληρωμή του θα σήμαινε εξάλειψη του χρήματος στην αγορά, και αν συνυπολογίσουμε και την επιβάρυνση από τα επιτόκια, τότε ούτε αυτό δεν είναι αρκετό.

Δεν το γνωρίζουν αυτό όμως οι άνθρωποι της τρόικας; Και βέβαια το γνωρίζουν. Και για αυτούς το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι αδύνατο να αποπληρωθεί. Αυτό που επιδιώκουν είναι η αποπληρωμή όσο το δυνατόν μεγαλύτερου κομματιού του είναι δυνατόν αδιαφορώντας για την όποια υποβάθμιση του βιοτικού μας επιπέδου.

Η αποπληρωμή των δανείων και η μείωση του χρήματος στην οικονομία που αυτή συνεπάγεται είναι καταστροφικές για τη χώρα. Δεν περιορίζεται μόνο η εισαγωγή ειδών πολυτελείας από το εξωτερικό, όπως ευαγγελίζονται οι πολιτικοί μας. Ακόμα και ο αγρότης με τον υδραυλικό, δυο επαγγελματίες που δεν έχουν μεγάλες εξαρτήσεις από εισαγόμενα είδη για να λειτουργήσουν, δεν θα μπορούν με ευκολία να ανταλλάξουν τα προϊόντα και υπηρεσίες τους λόγω της έλλειψης χρημάτων. Η αύξηση της φορολογίας και η διοχέτευση τον εσόδων για την αποπληρωμή δανείων στο εξωτερικό και όχι σε άλλες δράσεις του κράτους που θα κρατούσαν το χρήμα στην κυκλοφορία δυσχεραίνουν την κατάσταση και μειώνουν το χρήμα που κυκλοφορεί στην αγορά.

Ποια είναι όμως η εναλλακτική; Η άτακτη χρεοκοπία και η επιστροφή στη δραχμή; Και αυτή δεν είναι ελκυστική λύση. Το χάος που θα δημιουργηθεί θα είναι τεράστιο. Η χώρα όντως θα μοιάζει με τις πρώην ανατολικές χώρες στις αρχές τις δεκαετίας του 90’. Το πιο πιθανό είναι το νέο νόμισμα να χάσει μεγάλο μέρος της αξίας του και να υποτιμηθεί γρήγορα. Παράλληλα κομμάτι του πληθυσμού που θα έχει Ευρώ στην κατοχή του θα βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση. Θα αναπτυχθεί μαύρη αγορά για κάποια είδη και σε μερικές συναλλαγές δεν θα γίνονται αποδεκτές οι δραχμές, αλλά μόνο τα Ευρώ. Κάποια εισαγόμενα αγαθά θα γίνουν δυσεύρετα και το βιοτικό επίπεδό μας θα μειωθεί δραματικά και απότομα. Πολύ πιο απότομα από ότι συμβαίνει στη χώρα μας τώρα. Οι τράπεζές μας δεν θα έχουν πια τη δυνατότητα να δανειστούν από το Ευρωσύστημα, το οποίο είναι το μόνο που τις κρατάει ζωντανές στην παρούσα φάση. Θα καταρρεύσουν και θα χάσουμε και τις αποταμιεύσεις μας.

Βέβαια παρόμοια φαινόμενα βιώνουμε και τώρα πλην της παράλληλης κυκλοφορίας δυο νομισμάτων στην εσωτερική αγορά. Το βιοτικό επίπεδό μας μειώνεται δραματικά και οι αποταμιεύσεις μας εξανεμίζονται. Η μετάβαση βέβαια είναι σταδιακή και αποφεύγεται ο πανικός, είναι όμως αυτός ο λόγος αρκετός για να προτιμήσουμε τη σταδιακή μετάβαση σε ένα χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο;

Οι δανειστές της χώρας έχουν κάθε λόγο να προτιμήσουν τη σταδιακή προσαρμογή. Οι τράπεζές τους θα πρέπει να βρουν τον τρόπο να απορροφήσουν και να ανακατανείμουν τις απώλειες τους. Και εμείς όμως θα μπορούσε να πει κάνεις ότι έχουμε λόγους να προτιμήσουμε τη σταδιακή προσαρμογή. Υπάρχει όμως μια μικρή λεπτομέρεια. Το ιδιωτικό χρέος της Ελλάδας, το οποίο μπορεί να είναι μικρό σε σχέση με τις άλλες χώρες τις Ευρώπη, δεν παύει όμως να ανέρχεται σε περίπου 300 δισεκατομμύρια ευρώ. Τα δάνεια αυτά, όπως έχουμε αναφέρει παλαιότερα είναι ενυπόθηκα και οι τράπεζες στις οποίες οφείλονται μπορούν να κινηθούν εναντίον των οφειλετών και να διεκδικήσουν την περιουσία τους. Μπορεί λοιπόν τα χρήματα που να οφείλονται να είναι απλά χαρτιά, η περιουσία όμως που θα χαθεί είναι πραγματική. Αυτό σημαίνει πως μεγάλο μέρος περιουσία αξίας 300 δισεκατομμυρίων ευρώ θα περάσει από τους πολίτες προς τις τράπεζες, όταν αναπόφευκτα πολύς κόσμος δεν θα μπορεί να πληρώσει τις δόσεις του.

Παράλληλα γίνεται μια προσπάθεια για την μεταβολή του νομικού καθεστώτος που διέπει το δημόσιο χρέος της χώρας, έτσι ώστε να γίνει και αυτό ενυπόθηκο. Με αυτό τον τρόπο έκτος από την ιδιωτική περιουσία θα απολεσθεί και η δημόσια.

Η προσαρμογή που σχεδιάζεται για την Ελλάδα προβλέπει την εξάλειψη της δημόσιας και της μικρής ιδιοκτησίας και τη συγκέντρωσή τους σε λίγα χέρια. Στο πλαίσιο αυτής της ανακατανομής περιουσίας εντάσσεται και η αύξηση της φορολογίας στην ακίνητη περιουσία. Ακόμα και κόσμος που δεν είναι επιβαρυμένος με κάποιο δάνειο πιθανόν να μην μπορεί να ανταποκριθεί στη δυσβάσταχτη φορολογία της ακίνητης περιουσίας και να μην μπορέσει να την κρατήσει.

Στην ίδια κατεύθυνση συντελεί και η προωθούμενη μείωση των αποδοχών της συντριπτικής μερίδας του ελληνικού πληθυσμού. Δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, ελεύθεροι επαγγελματίες και καταστηματάρχες βλέπουν τα εισοδήματά τους να εξατμίζονται κάνοντας τη διατήρηση της ακίνητης περιουσίας τους ακόμα δυσκολότερη.

Αν λοιπόν δε μεταβληθεί η ακολουθούμενη πολιτική θα υπάρξει ριζική ανακατανομή της ακίνητης και κινητής περιουσίας στην Ελλάδα και δεν θα είναι προς όφελος του γενικού πληθυσμού.